پشت كدامین لحظه بن بست جا ماندی تا ببینی

پسری اینجا می خواست در تنهایی خویش  آسمانش را با تو قسمت كند ؟

وسعت آسمان تو آنقدر بزرگ بود كه حتی تجسم آسمان كوچك من در آن گم شد . . .

هیچ كس ندانست در بی پناهی شبهای بی ستاره ام

چقدر لبان و قلبم پر از ستاره و دوستت دارم بود ...  

و من چقدر بر حقیقی بودنش برخود میبالیدم ...

اما . . . . . . . . . 

شاید كه دیگر مهم نیست

كه از تو  گلایه كنم......

دیگر  از خدایم هم نخواهم پرسید

كه چرا سهم من از این همه  سكوت و گذشت و عشقی بی آلایش

چیزی جز سركوب غرور

سنگسار احساس

و منطقهای بی دلیل نبود ؟

من میروم تا در پس ستارگان خاموش خویش گم شوم

بی آنكه تو را در آسمان كوچكم گم كنم . . . 

و دیگر هرگز

از تو نخواهم پرسید

كه چــــــــــــرا

وسعت آسمان تو

 آنقدر بزرگ بود كه حتی تجسم آسمان كوچك من در آن گم شد؟؟ . . .

دیگر هرگز

نخواهم پرسید

         چــــــــرا..................

               چــــــرا..............

                           چــــرا...............